Hindi Ako Doormat

Huwebes, alas tres ng umaga. Nakakabingi ang katahimikan. Malalim na ang pagtulog ng mga tao.

Pero gising pa rin ang diwa ko.

Hindi ko masumpungan sa apat na sulok ng aking higaan ang tamang posisyon para makatulog.

Ang nakalipas na araw ay napakahaba. Maraming nangyari. Maraming surpresa. Para akong binabangungot. Sa totoo lang, hindi masarap sa pakiramdam.

Tumayo ako at binuksan ang ilaw. Napansin kong ubos na ang aroma candle pero nakakapit pa rin sa pader ng aking kuwarto ang amoy ng “Woody Herb” aromatic oil.

Iniisip ko kung paano ba ako makakatulog?

Sinubukan kong gawin ang ilang asana na natutunan ko sa yoga. Pranayama, Arda Chandrasana, Pada Hastasana, Dandayamana Dhanurasana, Ustrasana, Bhujangasana. Wala pa rin epekto.

Binuksan ko ang pintuan ng kuwarto at dumiretso sa kusina. Binuksan ang pintuan ng refrigerator at kinuha ang isang galon ng gatas. Kumuha ako ng baso sa pamingganan at ibinuhos ang gatas sa baso. Ininom ng isang lagok. Wala pa rin epekto.

Ibinalik ko ang gatas sa loob ng refrigerator. Hanggang sa napansin ko ang kalan. Marumi ito. Puro mantsa na dulot ng mantikang pinagprituhan ng karne at isda. Samantala, ang sahig ng kusina na gawa sa puting tiles ay nangingitim na rin. Nang dumiretso naman ako sa lababo para hugasan ang basong ginamit ko sa pag-inom ng gatas, nakita kong nanggigitata ang paligid ng lababo.

Biglang nangati ang mga kamay ko.

Nagpabula ako ng sabon at ginamit ang espongha. Kinuskos ko ang paligid ng kalan. Kinuskos ang mga natuyong mantika at sinigurong makintab ang tiles.

Pagkatapos ay kumuha ng floor mop at timba. Nilagyan ng tubig at bleach ang timba. Nilublob ang basahan sa timba. Piniga. At pagkatapos ay sinimulan ko nang pasadahan ang sahig. Ilang beses kong binalik-balikan ang mga sulok na nalinis ko na. Sigurista ako.

Gigil na gigil ako sa paglilinis ng lababo. Tinanggal ko ang mga nakabarang piraso ng pagkain mula sa daanan ng tubig. Sinabon ang nagmamantikang lababo. Kinuskos ang tiles. Pinakintab ang gripo.

Naglilinis ako ng kusina sa madaling-araw.

Alas-sais na ng umaga. Papasok na ako sa trabaho. Kailangan ko pang magplantsa ng isusuot ko na long sleeves.

Mahigit apatnapung oras na akong gising at hanggang ngayon ay hinahanap ko pa rin ang tumakas na antok mula sa aking sistema. Ito na siguro ang pinaka-mahabang gabi sa tanang buhay ko.

Ginawa ko na ang lahat – Nagpaka-OC, sumayaw sa saliw ng Tell Me, kumanta ng Happy Day, kumain, uminom ng gatas at nagbilang ng pitumpu't pitong puting tupa subalit wala pa rin nangyari. Buhay na buhay pa rin ang aking diwa na nasa loob ng napapagal kong katawan.

Unti-unti ko nang nararamdaman ang paglutang. Paos na at medyo nahihilo. Ilang sandali na lang ay babagsak na ako. May sasalo pa ba sa akin?

Pagod na pagod na ako.

Makan!

Makan! Makan! (Kain! Kain!)

Ang mga sumusunod ang siyang dahilan kung bakit tumaba na naman ako.

Kangkung "Taoco" (Hotplate) - 39,000.00



Fish Fillet in Teriyaki Sauce - 32,000.00



Cap Cay Soup - 36,000.00



Prawn with Garlic and Butter - 65,000.00



Kangkung Belacan - 23,000.00



Fish Fillet Ala Thai Sauce - 32,000.00



Oriental Fried Rice - 44,000.00



Asparagus Soup - 44,000.00



Bintang Pilsen - 30,000.00



Carlo Rossi California Red - 363, 000.00


-------------------------------------------------

Mabuti na lang talaga at ang currency ay Rupiah!

1 SGD = 7,224.32 Rupiah
1 PHP = 222.99 Rupiah

Bahala na kayo mag-compute. ^_^

--------------------------------------------------

These photos were taken during my recent trip to Bintan, Indonesia.

Restaurant Name:
Sun & Moon Seafood Resto

Address:
Bintan Agro Beach Resort
Jalan Pantai Trikora Km. 36 Teluk Bakau
Tanjungpinag - Bintan - Riau - Indonesia

Food: 4/5
Service: 5/5
Ambiance: 3.5/5

"NoBody" Showdown

The Wonder Girls from South Korea



versus


The inmates of CPDRC




Who's your bet?




video credits:
http://www.youtube.com/user/byronfgarcia
http://www.youtube.com/user/Biktorchoi

----------------------

Ganito ang nangyayari kapag may writer's block....

Gusto kong sumayaw!

B-I-N-G-O

Naglalaro ka ba ng Bingo?

Ang ating buhay ay maihahalintulad sa isang bingo card na tinatantusan ng maliliit na piraso ng paghihintay.

Siyam na buwan na paghihintay ang ginawa ng iyong Ina bago ka niya nailabas mula sa kadiliman ng kanyang sinapupunan patungo sa liwanag ng mundo. Malamang ay inabot pa nga ng siyam-siyam ang kanyang paghihintay magkalaman lamang ang naturang bahay-bata.

Hinihintay ng bata ang pagdating ng kanyang Ama mula sa trabaho, animo'y naghihintay ng pasalubong na pancit, balut, dunkin donuts o jollibee.

Anim na taon sa elementarya. Apat sa hayskul. Apat, Lima o Sampu sa kolehiyo. Ito ang mga paghihintay na kailangan mong pagdaanan habang nangongolekta ng diploma at akademikong karunungan.

Ang manliligaw ay naghihintay sa matamis na OO ng kanyang sinisinta.

Maghihintay ka muna ng ilang buwan bago mo malaman kung pumasa ka ba sa board exam o kung maghihintay ka na naman ng susunod na board exam.

Sa gitna ng krisis, walang katiyakan kung gaano katagal ang gagawin mong paghihintay para makanahap ng hanapbuhay.

May kinsenas, may katapusan. Mayroon ding buwanan. Ang araw na pinakahihintay mo bago muling sumayad sa iyong mga palad ang sahod na pinaglagakan mo ng pawis, luha, dugo, puyat, pagod, petiks at higit sa lahat, kunya-kunyariang sick leave. Kailangan mo din maghintay sa pila ng ATM bago ito makuha. Siguradong hindi ka na makapaghintay para bilhin ang mga nakalistang luho mo.

Maghapong naghihintay ang mga pulubi sa limos ng mga nagdaraan sa underpass ng Ortigas MRT station. Hindi alintana ang pangangalay ng nakabukas na palad o ang paghapo ng hininga sa pagtugtog ng lumang harmonica o ng pag-awit gamit ang namamaos na boses. Maghapon silang nakaantabay sa awa ng kanilang kapwa, naghihintay ng piso.

Maaaring umabot ng ilang taon ang paghihintay mo bago ma-aprubahan ang iyong visa papuntang Amerika o ang job application mo sa Canada.

Maghihintay ka rin ng matagal bago ma-aprubahan ang iyong application para magkaroon ng visa o mastercard.

Halos kalahating oras kang maghihintay sa pila ng tayaan ng Mega Lotto bago mo maipusta ang mga numerong hinintay mong mag-aparisyon sa iyong panaginip. Maghihintay ka rin na ipalabas sa NBN Channel 4 ang live telecast ng Lotto draw.

Sa isang tao na may taning na ang buhay, naghihintay na lamang siya ng kanyang huling hininga.

Sa kinakalawang na sistema ng hustisya, matagal kang maghihintay sa hatol ng katarungan.

Sa isang kriminal na sinentensyahan ng parusang kamatayan, wala nang naghihintay.

Hinihintay mong dumating ang araw na muling mabuo ang mga nasirang pagkakaibigan.

Naghihintay ka sa habag ng tadhana, nagsusumamo at umaasang sana ay matagpuan mo ang isang tao na matagal na rin naghihintay sa pagdating mo.

-------------------------

Katulad ng isang bingo card, tinatantusan ng mga mumunting paghihintay ang ating buhay. Subalit may mga paghihintay na wari’y pabigat lamang -- mga mumunting panantos na nakapatong sa bingo card para hindi tangayin ng hangin patungo sa walang kasiguraduhan.

"Good things come to those who wait"

7th September 2008

Candice

"Xibalba"
June 22, 2008

Being on hiatus for the past few months, I never got the chance to update my photo portfolio. Usually during weekends I'm always on the go to take photos and then stay late at night just to do my photo post processing. It's always the weekends that I'm looking forward to. But lately I've been caught up with a lot of work related stuff and personal matters, I never got the chance to take my camera for a photowalk since then.

Suddenly I just stopped.

Candice, my Canon 450D, has always been with me everywhere I go. We've been to different places here in Singapore, back in Manila and Marikina, and just recently in Indonesia. From landscapes to macros, to portraits and prenups, hundreds of photos has been collected but only a few of them are worth posting on flickr or multiply. I have a lot of happy memories during the usual weekend photoshoots, it's just sad that now it's all gone.

Sometimes it feels like I've lost the passion, or maybe I don't have the "eye" to begin with.

My recent trip to Bintan helped me realize one thing, that I still love photography and I would like to continue my craft. There's still a lot of areas to be explored, topics to be learned and fresh ideas waiting to be discovered. Yes I'm still a hungry newbie. hehe.

So let's do this again, Candice. Now it's only you and me. No photowalk partners, but I guess everything's going to be fine, at least for now.

http://www.flickr.com/stone_of_help23
http://struts4life.multiply.com/photos

Homage to Uge

Welcome to Heaven Resort!

Where You can rest in peace forever

Welcome to Heaven Resort

Such a lovely flace

Such a lovely pace

Plenty of room in the hotel

Anytime of year, you can find it there here

And he said...

to be continued...
(ang hapdi ng balat ko!)


--------------------------------------


Ang sino man makakahula ng tama kung nasaan ako ay...magaling magaling magaling!

Ilaw

Two years ago, dinala sa ospital ang Nanay noong magkaroon siya ng mild stroke. Kausap ko siya noon sa telepono, mistulang nagbe-baby talk, paralisado ang kaliwang bahagi ng kanyang katawan,


“Anak itong Tatay mo, papatayin talaga ako…”

“Eh kasi naman Ma, bakit kayo kumain ng alimango na dala ni Tatay?”

“Ang sarap eh..”

Tama ka kung inisiip mong isa siyang Nanay na pasaway, makulit at matigas ang ulo. Ang katwiran palagi, may gamot naman pang-maintenance kaya ayos lang na kumain ng masarap tulad ng aligi. Matapos ang aking sermon pangangamusta, naging maingat na siya sa kanyang kinakain.

-------------------

Hindi lang siya Nanay kundi barkada din na maituturing. Sa katunayan, normal na lang sa amin ang mga ganitong kwentuhan,


“Anak kailan mo ba ako dadalhin diyan?”

“Ma, bawal ang may high blood dito, hinaharang sa Immigration.”

“Naku paano na ‘ko?”

Marahil sa kanya ko din namana ang pagiging gullible.

-------------------

Good listener din ang Nanay. Gusto niyo ba ng ebidensya? Click here.
-------------------
Kapag naman gusto naming magkakapatid na maglambing sa kanya a.k.a. may kailangan kami, aba dapat alerto beinte kwatro ka kapag nagsimula siyang magsalita ng alinman sa mga sumusunod,


“Anak ipaglatag mo na ako ng higaan, inaantok na ‘ko.”

“Anak bunutan mo nga ako ng puting buhok.”

“Anak bunutan mo nga ako ng buhok sa kili-kili.”

“Anak masakit ang paa ko, imasahe mo naman.”

“Anak ang kati-kati ng likod ko, pakikamot.”
-------------------

Nang may dumating na krisis sa amin, matagal kaming walang balita kay Tatay na noon ay nagtatrabaho sa Gitnang Silangan. Walang tawag, walang sulat, walang voice tape. Ni isang kusing ay wala kami. Naranasan ko pang magsepilyo gamit ang asin. Halos mag-iisang taon na ganun ang kalagayan namin. Labis ang pag-aalala ng Nanay kaya hindi maiiwasan na sa akin niya ibinubunton ang mga sama ng loob niya kay Tatay. Pero naiintindihan ko naman siya. Sa kabila noon, hindi niya kami pinabayaan ng mga kapatid ko. Minsan isang araw, maaga siyang umalis ng bahay, walang pasabi kung saan pupunta. Naiwan akong kasama ng mga kapatid ko, nililibang ang mga sarili namin habang binibilog at ginagawang bola ang mga natunaw na kandila. Naputulan na kami ng ilaw dahil wala kaming pambayad sa Meralco.

Pagdating ng tanghali ay bumalik siya na may bitbit na isang plastic bag ng pagkain. Nagpunta pala siya sa palengke, doon sa kaibigan niyang tindera ng gulay. Ito din ang kaibigan niya na nagbigay ng puhunan para makapag tinda kami ng pagkaing almusal at meryenda. At doon ako nagsimulang matutong magluto. Marahil kung hindi siya naging maabilidad at matatag, baka iba ang kinahantungan namin.

Siguro, Ms. Friendship ang Nanay noong kabataan niya kaya marami siyang taong natatakbuhan sa oras ng pangangailangan. Biro ko nga, dapat kumandidato siya bilang Baranggay Captain sa lugar namin. Sigurado Landslide victory yun.

-------------------

Just recently nagkausap kami, may problema sa bahay, hindi ako nakapagsalita ng ilang minuto pagkatapos niyang sabihin ang mga salitang ito sa akin,

“Anak, kapag nagpantay na ang mga paa ko…gusto ko sana… mayroon magsasalita para sa akin. Yung magsasabi sa kanilang lahat na mali ang mga bintang nila…na hindi ako ganoon kasamang asawa at ina. May pagkukulang oo, pero hindi ako masamang babae. Yung may magtatanggol kapag may taong nagsalita na may paninira laban sa akin. Yung nag-iisang kakampi ko. Ayun lang anak, masaya na ‘ko.”

Pinilit ko na lang mapagaan ang sitwasyon, sumasakit na kasi yung lalamunan ko kakapigil, parang na-trauma na ako nung minsang masabihan ako na isa daw akong madramang nilalang,

“O gusto niyo bang magpadeliver ako ng letchon?”

“Naku ‘wag na anak, may chicharon pa sa bahay. Bumili ako kanina kay Aling Betty.”

Hindi namin alam nagtatawanan na pala kami. Parang baliw lang no?

Pero mahirap lokohin ang sarili. Sa totoo lang, may naramdaman akong bigat doon sa mga binitiwan niyang salita. Bakit niya kailangan magsalita ng ganun?

-------------------

But the most she will do
Is throw shadows at you
But she’s always a woman to me.

Happy Birthday Ma.

Nini Strikes Again

Para sa unang segment ni Nini, click here.

Sa salas ay nanood ng telebisyon si Mama, si pinsan at si Nini. Pinapalabas ang live report tungkol sa pagkamatay ni Master Rapper Francis Magalona at ipinapakita sa balita na nagpunta si Tony Rose Gaida sa Medical City upang bisitahin ang naulilang pamilya Magalona. Nang biglang humirit si Nini na seryosong seryoso sa panonood,

"Alam niyo ba? Yang si Tony Rose...yan ang Nanay ni Donita Rose!"

Yung pinsan ko hagalpak sa pagtawa. Si Mama naman nasira ang pag-emote. Humirit pa ulit si Nini na animo’y clueless sa naging reaksyon nung dalawa,

"Eh bakit parehas na “Rose” ang apelyido nila?"

Aba oo nga naman.

------------------------------------------

Nitong nakaraang Linggo, abala sila sa bahay dahil sa darating na Martes ay graduation na ni Nini (Thank you Lord!). Ibinili siya ni Mama ng bagong damit at sapatos na siyang isusuot niya sa dance party pagkatapos ng graduation rites. Bumili din ng pang-kolorete sa mukha at kuko. Hobby kasi ni Nini ang mag-cutix. Kwento nga ni Mama every week daw ay nagpapalit ito ng pintura sa kuko. As in ganun siya kung magligalig pagdating sa cosmetology.

At bilang bahagi ng paghahanda para sa Big Event ay ang pag-ayos ng kilay ni Nini (pareho kaming makapal ang kilay). Siyempre bilang butihing ilaw ng tahanan, tinulungan siya ni Mama para bunutin ang mga sobrang kilay. Virgin eyebrows ang drama ni Nini, kaya naman mayroon siyang isang special request kay Mama:

"Mama, huwag mo masyadong kakapalan ha!"

‘Nakngteteng binubunot nga eh!

------------------------------------------

Hindi namin alam kung naka-apekto ba ang mga ininom nyang gamot noon kung kaya’t naging “comedian” si Nini. Nagkaroon kasi siya ng Bronchial Asthma noong two years old pa lamang siya. Labis kaming nag-alala noon dahil nag 50:50 ang kapatid ko, siya pa naman ang kaisa-isang kapatid kong babae noon (hindi pa na-procreate si Tintin) kaya naman lahat ng paraan ay ginawa ng aking mga magulang para mapabuti ang kanyang kalusugan at tuluyan siyang gumaling. Sa awa ni Bro ay nawala ang Bronchial Asthma ni Nini pero lingid sa kaalaman namin ay may “catch” pala yun...siya ay naging bright child.

------------------------------------------

Dear Utol,

Congratulations! Grabe mas matangkad ka pa sa akin, pwedeng pwede talaga kitang isali sa Binibining Pilipinas...Janina San Miguel in the making!

Seryoso, tandaan mong ang buhay kolehiyo ay iba sa buhay hayskul. May adjustment stage yan pero alam kong kakayanin mo. Sa ngayon, “cute” pa yung pagiging likas na komikera mo, pero hindi natin masasasabi kung bebenta din ba yan sa mga magiging propesor mo sa unibersidad. Kaya umayos ka ha...gampanan mong mabuti ang pagiging Ate sa bunsong kapatid natin na si Tintin.

Goodluck sa college life, enjoy every moment of it. Huwag kang tumulad sa akin.

Mahal ka ni Kuya.


P.S.

Ingatang mabuti ang gitara, magja-jamming pa tayo pag-uwi ko.

Yet Another Fiction

"Sailing"

17th May 2008

They say that to unburden a heavy heart, let the ocean absorb all the crap. Since all drains lead to the ocean, might as well throw your own emotional waste into its depth.

He is walking along the shore, eyes looking at the horizon before him, admiring the sunset and the grandeur of the mauve sky above. Gust of wind pinches his sun-baked skin, feet wrapped and washed with sands. While remembering yesterday when everything was picture perfect and sweet tasting, it was pain that solely remained. All that is left are traces of what used to be a sand castle built to last a lifetime, a terminus for a happy ending. These memories, he tries to pull out from his head so as to discard an old habit that’s difficult to break.

Boys don’t cry. The culture dictates that it is weakness incarnate. So like what he always does, he kept it inside, deep down in his heart. It’s the routine he has mastered for a very long time. Or so he thought.

He was caught off guard when the dam burst. Now he’s drowning in his own tears, submerged in the water that tells a handful of stories, such stories that evolves and involves only him and the one he loves the most, with God as a witness.

All he want to do right now is to empty his lungs up to the last air. Then breathe deeply until his chest expands to its full capacity. And then in one shot, one blow, he’ll shout it all out into the big blue. Charged with all the crap he used to keep inside, he wants to belt it all out in full resonance and vibrato, to the highest note that his tensed cords can reach. Then finally, as the ocean answers his call he will surrender to the raging waves and let himself be conquered by this vast ocean of broken promises, to this cradle of life and death.

He was calling out your name, so as to let you know how much he loves you, but you cupped your ears with your bare hands. Your deep set eyes were closed to notice his existence and your shoulders remained cold. He’ll be gone forever that even if you beg to reclaim him from Triton’s bastion, he’ll never come back. Now it’s your turn to raise your voice and plead.

The Fear You Won't Fall

by Joshua Radin

Digging a hole and the walls are caving in

Behind me air's getting thin but I'm trying I'm breathing in
Come find me

It hasn't felt like this before
It hasn't felt like home before you

And I know it's easy to say but it's harder to feel
This way
And I miss you more than I should
Than I thought I could
Can't get my mind off of you

I know you're scared that I'll soon be over it
That's part of it all
Part of the beauty of falling in love with you is the fear you won't fall

It hasn't felt like this before
It hasn't felt like home before you

And I know it's easy to say but it's harder to feel
This way
And I miss you more than I should than I thought I could
Can't get my mind off of you

And I hate the phone
But I wish you'd call
Thought being alone
Was better than was better than

And I know it's easy to say but it's harder to feel this way
And I miss you more than I should
Than I thought I could
Can't get my mind off of you
Can't get my mind off of you

And I know it's easy to say but it's harder to feel
This way
And I miss you more than I should
Than I thought I could
Can't get my mind off of you

----------------------------------

Out of boredom and lack of anything substantial to write, I caught my self singing to the tune of this beautiful song. A simple melody with heart pinching lyrics oh yeah! And out of boredom still, below is a simple acapella recording I made. Sigh, I miss those jamming session days with my siblings...

Warning: Not clean. Listen at your own risk. LOL

"Part of the beauty of falling in love with you is the fear you won't fall "